Dit weekeinde was ik getuige van een bijzondere gebeurtenis. Een tiental jonge mensen m/v had waren neergestreken op een rustige plek van het stationsplein in ‘s-Hertogenbosch. De meesten zaten op een stoel of kussen met tegenover zich eenzelfde zitplaats. Om de door hen ingenomen plek stonden eenvoudige kartonnen borden zoals lifters gebruiken om hun reisdoel te tonen. Op elk bord stond de uitnodiging om in één minuut verbinding te ervaren. ‘Ontdek waar de verbinding in de wereld is gebleven.’ Ik liet mij niet verleiden om direct mee te doen, maar posteerde mij op veilige afstand om het geheel gade te kunnen slaan.

Mij viel vooral een jongeman op die met krijt twee cirkels op het plaveisel had getekend. Cirkels die elkaar iets overlapten. Hij stond in vriendelijke afwachting midden in een van de kringen. Even later stapte een jonge vrouw de andere kring in. De twee keken elkaar sprakeloos aan. Na ongeveer een minuut stapte de vrouw het domein van de man in. De twee omhelsden elkaar in een hug die minstens zo lang duurde. Blijkbaar was er een intense verbinding ontstaan. Anders zou ik die intimiteit op straat niet tussen vreemden verwachten. Buiten de geschapen context zou dit een #metoo tweet op kunnen leveren. De twee lieten de omarming los en groetten elkaar ter afscheid met een glimlach en een knikje. In het kleine half uur dat ik daar stond te kijken overkwam dit de jongeman viermaal. Na de jonge vrouw volgde een jonge man, daarna een oudere man en tot slot een vrouw van middelbare leeftijd. Steeds eindigde het contact met een hug op initiatief van degene die de cirkel in was gelopen om deel te nemen aan het experiment. De overige collega’s van de jongeman hadden dat succes niet, hoewel zij zich daar volgens mij niet van bewust waren. Ja, zij kregen allemaal mensen die spontaan tegenover hen gingen zitten om elkaar ongeveer een minuut in de ogen te kijken om daarna afscheid te nemen, al dan niet met een praatje. Een enkel gelegenheidsstel kwam in een langdurig gesprek, maar… geen hugs.

Wat ik hier aan conclusie verbind? Dat je ten behoeve van wezenlijk contact je werkelijk open dient te stellen. Open stellen als letterlijk open STAAN. Zoals ik het waarnam lukte het de anderen niet om zittend tot hetzelfde resultaat te komen. Blijkbaar is het niet alleen uit hoffelijkheid of wellevendheid om op te staan wanneer je iemand begroet. Het is het begin van een klein ritueel van openstellen voor elkaar. Ik had er zo nog nooit bij stilgestaan…